Radio na dziesięciolecia czyli znów o solidności i dobrej robocie

Jest tak piosenka zespołu Kombi o pokoleniach -„każde ma Swój Czas” , ma Swoje Radio i Swój Program. Dla mnie jest to ewidentnie Trójka, nie tylko za przyczyną audycji Powtórki z Rozrywki, Zapraszamy do Trójki czy Listy Przebojów czy dziennikarzy takich jak Kornelusz Pacuda, Tomasz Mann, Maciej Zembaty czy Marek Niedźwiecki – cała lista tutaj.  Niestety ostatnimi czasy ten program się zmienia, mam nadzieję, że oprze się temu duchowi zmiany, „dobrą” nazywaną. Ale dla osób starszych, tak jedno pokolenie przed, to w sumie był jeden program – Warszawa I. Od wielu, wielu lat w tym samym miejscy na skali (z 227 na 225kHz przesunięte), zawsze na falach długich. Tak jeszcze przed pokoleniem UKF (czyli moim), to właśnie Program Pierwszy miał nie tylko najsilniejszy nadajnik, ogólnopolską antenę, Matysiaków, ale także wierne rzesze słuchaczy.

W pierwszych latach po wojnie słuchało się na tym co było, z cudem pozyskanych odbiorników, pierwszych Pionierach czy ORION-ach czy też innych zagranicznych. Za luksusowe uchodziły importowane odbiorniki  jak np.  STERN 5E61-C.

Były to jedne z pierwszych produkowanych w DDR, w świeżo znacjonalizowanych zakładach Graetz-a. Model powinowaty trochę z Graetz z 1939 roku. Jeden taki trafił do mnie od kolegi, tak aby ożywić. Piotr nie bardzo wierzył (tak mi się zdawało) w powodzenie operacji, ja zaś napędzany siłą zobowiązania do naprawy już bardziej się zmobilizowałem. Radio w stanie rzekłbym idealnym, ładnie zachowa, ale ze skazą -  informację tą kolega przekazał dopiero w momencie wkładania do bagażnika, że tam chyba jedna lampa jest tranzystorem zastąpiona (!?!). Oj będzie pełna lampizacja!

No na szczęście była to tylko jedna dioda krzemową.

Oprócz niej także EF22 w dorabianym przecokołowaniu EF11 udawała. Radio powstało w bardzo solidnej konstrukcji mechanicznej, montaż jeszcze nie chaotycznie-przestrzenny, ale na porządnie obsadzonych płytkach bakelitowych, ładnie kabelkami poprowadzonych. No po prostu solidna niemiecka robota.

Radio jak widać po katastrofie energetycznej – bo z nowym trafo (coś mi ono przypominało) a do podstawki dioda półprzewodnikowa przylutowana. 

Okazało się, że transformator jest dostosowany do dwu-połówkowego prostowania, zatem wracając do lamp postanowiłem wykorzystać zalety nowokupionej AZ11 w całej krasie.

Sempel DOBRE można dostrzec. No nie jest to 100% niemieckie radio.

Przy okazji okazało się, że po kilka zwojów trzeba było z żarzenia poodwijać, by nominalne 4V i 6,3V uzyskać. Dokładnie wyszło troszkę ponad, ale w limicie 10%.

Zamiast osiowych wymiennych radioskalowych żarówek wlutowałem też osiowe 6,3V 100mA.

Świecą jasno i ładnie podświetlają skalę.

Jej czyszczenie – makabra – tylko suchą szmatką i wacikiem.

Uzyskałem bardzo, bardzo ładny odbiór na falach długich, po zestrojeniu także na średnich. Krótkie były oporne, ale zapoznanie się z publikacjami z lat pięćdziesiątych (Jak czytać schematy radiowe) pozwoliło wyłowić i usprawnić przyczynę – urwany przewód licy w cewce krótkofalowej.

Jak pan Klimczewski ponad 60 lat temu publikował – sprzężenie anteny z obwodem fal długich i średnich jest pojemnościowe – przez kondensator 5nF (zresztą jego wymiana na inny poprawiło czułość i w tych zakresach), a na falach krótkich indukcyjne.

Schemat zamieszczony w książce - wcześniego STERN-a.

I najdokładniejszy - na spodzie odbiornika.

Po przywróceniu obsady lamp i powrocie do normalnego układu (nie licząc tego prostownika) oddałem radio koledze, a on przekazał je swojej mamie. Właścicielce tego odbiornika od dziesięcioleci. Fotografia niech powie wszystko.

Ja ostatnio jakoś tak coraz częściej słucham Jedynki. Nie wiem czy to dziennikarstwo które tam jeszcze jakieś  takie solidniejsze, czy też głos inaczej modulowany , a może  wiadomości drogowe przed każdą pełną godziną działają? Czy może człowiek się starzeje i cóż – warto posłuchać czegoś solidniejszego, z solidnie zbudowanego radia. Tak na dziesięciolecia, nie na okres gwarancji.