Sam odbiornik dzielnie towarzyszył przez wiele lat moim teściom na działce, gdzie odtwarzając dźwięki Warszawy I, akompaniował pieleniu grządek i innym ogrodniczym pracom.
Sam o odbiornik jest bardzo zbliżoną konstrukcją do Menueta UKF, zbliżoną wnętrzem (prawie identyczne pomijając brak gramofonu) bo z zewnątrz przedstawiał się zupełnie odmiennie -tj. jak na tamte czasy nowocześnie. Dwa zdjęcia i krótki opis można znaleźć na stronie http://oldradio.pl/. Powstał w 1967 i był jednym z nie co ponad 5 tysięcy wyprodukowanych.
U mnie od razu został podzielony na dwie części - po obdarciu z co grubszego popękanego lakieru obudową zaopiekował się mój szwagier - renowator amator. W jego rękach teraz papier ścierny i pędzel, aby obudowa odzyskała swój dawny blask. Wierzę, że mu się uda - parę mebli już przywrócił do użytkowania.
 |
| Obudowa przed finalnym szlifowaniem. |
Kilkanaście minut jakie miałem na pierwszą wizytę w zupełności wystarczyło, bym wiedział, iż to jest to miejsce, które w mojej przygodzie będę odwiedzał wielokrotnie. Po materiał, po klej, po lakier a może i po politurę ale zawsze by porozmawiać, by się dowiedzieć. Wreszcie by poczytać stare książki - mała biblioteczka wyciągniętych ze strychu podręczników stolarstwa jest udostępniana do poczytaniu na miejscu.
Poniższa reklama jest całkowicie i zupełnie zasłużona.
Za 3 złote otrzymałem tak duży kawałek pięknego forniru, który wystarczyłby na pokrycie całego wierzchu radia, a nie tylko ubytków. Będę wracał na Stalową, może razem ze szwagrem.
Posiedzimy, porozmawiamy. I wiem, że od politury nie będziemy się przejęzyczać tak jak w mistrzowski sposób czynił to Stanisław Tym
Wojtek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz