Rocznik 1964 czy 1000 malych bolesti

Mój Krzestny (z ang. Godfather) w latach siedemdziesiątych był właścicielem Skody, a dokładniej modelu 1000MB. Kolor pamiętam – niebiesko-zielony. I z tego co pamiętam to to że zawsze jej coś dolegało. A to akumulator, a to coś z silnikiem, coś z zawieszeniem, zawsze nic poważnego, ale zawsze dolegało. Mój Tata, który od zawsze był kierowcą, a jednocześnie mechanikiem więcej czasu spędzał pod Skodą, niż pod swoją Warszawą. Nic dziwnego (jak się się później dowiedziałem), że 1000MB Czesi tłumaczyli jako 1000 malych bolesi. Ale kochają i odnawiają.

A może Krzesy to węgrowi sprzedał?

Podobnie z radyjkiem, otóż chcą poznać tajemnice polskich głowic UKF (Philips czy nie?) zakupiłem za bardzo skromne pieniądze, grające radio Philips Sirius 433. Bardzo podobne do Relaksa, bardzo podobne. Kolega przywiózł je z pod kieleckiej wioski, z szopy wytargał … i przez ładnych parę miesięcy pogrywało nam w pracy. Nie mniej był poobijane, makabrycznie brudne i takie właśnie – tysiąc małych problemów.
Po pierwsze obudowa – ponieważ w 1964 roku stolarstwo radiowe miało najlepsze lata już za sobą to cała konstrukcja oparta była o płytę paździerzową, chociaż okleina była jeszcze naturalna. Największe uszkodzenie – ślad po solidnym uderzeniu.

 

Najpierw sklejanie płyty paździerzowej – iniekcja kleju. Duże ubytki uzupełnione zostały szpachlówką i fornirem uzupełnione. Użyłąem resztek po renowacji Relaksa, nie był to taki sam orzech ale przy tej wielkości – praktycznie nie do odróżnienia.

Wyczyszczenie chassis tylko pobieżne, brak śladów rdzy czy nalotu. Elektronika w idealnym stanie, żaden z kondensatorów nie wymagał wymiany. Natomiast na skali dał się zauważyć znak czasu – łuszczenie farby.

Przy czym ciekawie na przy krawędziach nadruku trzymała się dobrze ale na większej powierzchni już gorzej. Za pomocą małego pędzelka i modelarskiej farby Humbrol 33 udało się przywrócić jako, tako wygląd.

Pod kątem jednak znać że nie jest to oryginalny lakier tylko odmalowany, ale kto to będzie oglądał – na giełdę nie jadę.

Co ciekawe na ekranie światło odcisnęło swój ślad – widać radio było nastawione na dużą ekspozycje – fotografia 50 lat naświetlana!

Skleiłem także małe pęknięcie w ściance tylniej – widać radio zaliczyło mocne szturchnięcie tępym narzędziem. Nie wytrzymały jednak czasu gąbkowe uszczelnienia skali. Widać postępowe technologie lat sześćdziesiątych (tworzywa sztuczne) jednak nie były najsolidniejsze.

Troszke bejcy i miejsc po wklejkach nie widać.

Zastąpiłem je aksamitkami, pamiętam że takie (w różnych kolorach – zależnie od klasy) były częścią galowego mundurka w mojej podstawówce. Cena poniżej 2 zł na mb, jednak źródło tego specjału okazało się tylko jedno – hurtownia przy Al. Krakowskiej. Mają tam dla krawcowych wszystko, wszystko. No brakuje tylko oryginalnych żakardów dla starszych odbiorników. Ale kto wie, ja by dobrze poszukać:-)
Wyczyszczenie gałeczek (woda i mydło) okazało się formalnością.

Radio powinno się czuć wyglancowane, wyszorowane i aksamitką podwiązane – zupełnie jak my w siedemdziesiątych latach na szkolnym apelu z okazji Rewolucji Październikowej.

A tu nie skromnie przygrywa korporacjo-ludkom w ich codziennym trudzie wypełniania kolejnych tabelek.