Papiery czyli kilka uwag dla cierpliwego Stanisława z Łodzi

Dobra dokumentacja historii, przebiegu i wykonanych napraw jest bardzo cenna, tak cenna, iż może podnieść wartość samego samochodu, odbiornika czy psa nawet kilkukrotnie. 

Może się ktoś obruszyć, iż do jednego worka wrzucam tak różne pupilki. Ale taka jest prawda, kochamy je takimi jakie, są ale niezmiernie ważna jest ich zapisana historia.  

W przypadku radia to jest niezmierną rzadkością aby odbiornikowi towarzyszyła pełna dokumentacja. Prawda czasami zdarzają się takie perełki, nawet przedwojenne. Zwróćcie uwagę jak je można kochać. Brawo Adar0!

Trafiło w moje ręce parę już parę radioodbiorników (większość kupiłem) i kilka dokumentacji, starych porządnych dokumentacji, gdzie każdy Kowalski dostawał pełną specyfikację i schemat.

Pocztą nadeszła kolejna przesyłka, a ja zostałem czujnym okiem zmierzonym przez moją kochaną żonę. W środku zaś oryginalna instrukcja od Menueta, co prawda nie UKF, ale od takiego jak kiedyś rozmontowałem.

Aby nie bawić publiki swoim Pisanem zapraszam do zapoznania się z jej treścią. Ileż to się zmieniło przez to pół wieku z okładem.

 

Okładka, nie mogłem nie opublikawać jej całej.

Telefon do Dyrektora Naczelnego w każdej instrukcji!

EM4- coś tu nie gra!

Rysunki, troszkę takie od ręki rysowane.

Coś z tym potencjometrem jednak było.

Schemat ideowy - odszumiony cyfrowo.

Pamiętam że ten wąż (ramię gramofonu) miał jedno oczko zielone, drugie czerwone.

Ciekawy jest zwłaszcza fragment instruujący o prawidłach radiofonicznego odbioru w dzień i wieczorem. Da się już zauważyć narzekanie na zakłócenia elektromagnetyczne.

Sama karta gwarancyjna jest także nieocenionym źródłem informacji.

EM80 - widać od momentu wydrukowania do wydania zmieniono model magicznego oczka.

 Pełny adres Pana Stanisława – szczęśliwego nabywcy to już niespotykany w chwili obecnej element.

Coś mnie kusi by skontaktować się, być może ktoś będzie pamiętał to radio. 
Może nie tylko pamięta, może jeszcze gra.