Góral w krawacie czyli spotkania z ciekawymi ludźmi.

 W moich latach szkolnych, a były to lata siedemdziesiąte, organizowano dla dzieciaków takie „spotkania z ciekawymi ludźmi”. Żadne tam multimedialne prezentacje, ba nawet rzutnika nie było – po prostu przyjechał Człowiek i opowiadał. Spotkań tych było może kilka, ale pamiętam jedno – ze Stanisławem Marusarzem, sportowcem, kurierem tatrzańskim i człowiek, o którym już w tedy mówiło się żywa legenda.

Stanisław Marusarz i Jan Łożański - kurierzy tatrzańscy (żródło WikiMedia)

Na Podhalu ludzi, którzy nieśli ze sobą duży bagaż przeżyć, doświadczeń, a i mądrości zawsze obdarzało się uznaniem i szacunkiem. Ponad czterdzieści lat minęło, ale tamto spotkanie żywo pamiętam.

Przez ten czas cały świat się zmienił, pracuję w firmie i zawodzie, który wymaga dosyć częstego podróżowania po kraju, podobnie jak setki, (jeśli nie tysiące) tzw. przedstawicieli handlowych potocznie i pogardliwie krawaciarzami zwanymi. Te dziesiątki tysięcy kilometrów po polskich drogach to nie tylko okazja do zakupienia, obejrzenia wielu odbiorników, ale nade wszystko do spotkania i poznania ludzi z radiem związanych. Bardzo ciekawych ludzi.

Pierwszą większą operacja logistyczną było przewiezienie telewizora Wisła ( a raczej jego zachowanej doczesności) z podwarszawskiego Zalesia do Chrzanowa. Przy tej okazji miałem możliwość zobaczenia AGI (tylko o 700 niższym numerem niż moja), kilkudziesięciu minut pogadania z Jankiem (telewizorek 52) i podzielenie się radiową pasją.

Drugi koniec tej podróży to Chrzanów i kolega Roman (romanradio) z jego wszystkimi (wszystkimi, jakie powstały oprócz jednego) Pionierkami, Mazurami i pochodnymi konstrukcjami.

Dwie godziny w chłodnym warsztacie (zimą to było) to bardzo gorące chwile.

Korzystając z wyjazdu do Rzeszowa odwiedziłem kolegę „staku”, któremu to zawdzięczam uratowanie głośnika od Philipsa,

Niektórzy os oka kamery uciekają jak mogą.

Ale pracami się chwalą.

Do tej pory zazdroszczę urządzenia warsztatu. Prawie stałą komunikację zapewniam na trasie Nowy Targ – Warszawa-Konin.

Nie tylko radiem człowiek żyje - trafi się i wzmacniacz.

Zdarza mi się często wpaść do Łodzi na ul. Kopernika do Philips-owcom znanego warsztatu rowerowego. A i przez Zgierz (chrzan49) czy Turek (kraz) też czasami mi po drodze.

Każde z takich odwiedzin to okazja do rozmowy i podzielenia się radiową pasją, czasem radiowymi artefaktami.

Gościnność aż staropolska - i ciasteczko się znajdzie.

Dwa Beethoveny małe Loeve Podhale i Symfonia. Ślubna tez się zmieściła.

A to lampa, a to chassis, a to całe radio zmienia swojego właściciela.

Czasmi do transportu wciska sie pazarzer na gapę.

Jeśli kogoś pominąłem w wyliczeniach to serdecznie przepraszam, zawsze, ale zawsze gościnność, serdeczne przyjęcie i arcyciekawa rozmowa temu towarzyszy. Tak jak kolega Piotr z Sosnowca wspomniał: jak to miło z kimś o radiach porozmawiać.

Bardzo fajne są takie zjazdy jak organizuje Towarzystwo Trioda (coraz rzadziej niestety), czy też polski oddział GFGF (Legnica troszkę za daleko), więc te osobiste spotkania są dla mnie bardzo cenne.  Uważajcie, zatem na drodze, może obok przemknie samochód załadowany kilkoma odbiornikami, a kierowca będzie (lub nie – ostatnio przestałem nosić) pod krawatem. Łącze wielu radiowców.

Wracając do Dziadka, jak potocznie Stanisława Marusarza określano – w roku moich narodzin został zaproszony na Sylwestrowy bal przy Turnieju Czterech Skoczni, by następnego ranka (jak łatwo się domyśleć - 1.01.1966 r.) w trakcie oficjalnego otwarcia konkursu w Garmisch-Partenkirchen, góralską fantazją niesiony przywdział narty i w wieku 53 lat oddać piękny skok na 66m (punkt konstrukcyjny podówczas kończył się na 80 metrach). Musiał pożyczyć narty i buty, skoczył w garniturze i krawacie. Ostatni skok Stanisław Marusarz wykonał w wieku 66 lat.

Góral pod krawatem – to jest coś nieobliczalnego. Nie tylko w Nowy Rok!